Oral presentation

1. สวัสดีค่ะ หนูอยากเล่าเรื่องเกี่ยวกับสิ่งที่เปลี่ยนไปที่ประเทศไทยค่ะ

2. หนูมาที่ประเทศไทยตอนสิบขวบแต่ตอนนี้หนูเกือบลืมไปหมดแล้ว ฉะนั้นหนูจึงอยากรู้ว่าประเทศที่ไทยที่พ่อแม่เคยอยู่เป็นอย่างไร

3. สิบปีที่แล้วตอนมาที่เมืองไทยโดนยุงกัดเยอะ ตอนนี้ก็ยังโดนยุงกัดเยอะเหมือนเดิม

4. สิ่งที่สอง หนูรู้สึกว่าสิบปีที่แล้วไม่มีรถเยอะขนาดนี้ หนูไปที่กรุงเทพสามอาทิตย์ที่แล้ว และป้ากับหนูนั่งรอในรถแท็กซี่ประมาณสองชั่วโมงเพราะรถติดมาก และในอีสานหนูเห็นรถยนต์ยี่ห้อใหม่ในหมู่บ้านที่ใกล้จากเมืองใหญ่ด้วย

5. แต่ก่อนหนูขอแม่ตลอด หนูอยากได้ตุ๊กตา พิกกาจู้ เพราะมันน่ารักดี และหนูชอบเล่นเกมส์โปเกม่อน แต่ตอนนี้รู้สึกว่าทุกคนหันมาชอบเพลงเกาหลีและซื้อซีดีของนักร้องเกาหลีด้วย หนูซื้อซีดีของทูพีเอ็มที่เมืองไทยและเพื่อนผู้ชายไทยก็ชอบ เกริ์ลเจเนอเรชั่น ดังนั้นหนูรู้สึกว่าแต่ก่อนของญี่ปุ่นดังแต่ตอนนี้ของเกาหลีดังมากกว่าิดมาก ทศไทยตอนสิบขวบแต่ตอนนี้หนูเกือบลืมไปหมดแล้ว ฉะน

6. ตอนที่มาเมืองไทยครั้งแรกหนูยังมองไม่เห็นปัญหาที่เกิดขึ้นผู้คนในชนบท

7. ตอนหนูเด็กๆหนูไม่เคยเห็นปัญหาเพราะยายกับตาเป็นคนรวย ยายกับตามาจากประเทศจีนพวกท่านทำธุรกิจเกี่ยวกับนาฬิกาธุรกิจอื่นๆ

8. ฉะนั้น หนูจึงไม่เคยเจอปัญหาตอนอยู่กับตาและยาย แล้วตอนนั้นหนูเป็นเด็กอยู่ แต่ตอนนี้หนูเห็นสิ่งที่ไม่เคยเห็นในสิบปีที่แล้ว

9. หนูจำได้ว่าสิบปีที่แล้วหนูเคยกินผัดผักบุ้งที่บ้านของยาย ตอนนี้หนูรู้แล้วว่าวิธีการปลูกผักบุ้งต้องทำอย่างไร และหนูรู้ว่าผักกับข้าวต้องใส่ปุ๋ย บางคนใช้ปุ๋ยอินทรีย์แต่บางคนใช้ปุ๋ยเคมี ชาวนาต้องใช้เวลานานกว่าจะได้ข้าวแต่ละเม็ด ตอนเดือนกันยายนที่ผ่านมาหนูไปที่จังหวัดยโสธรและเห็นว่าอาหารที่หนูกินมาจากไหน

10. ที่จังหวัดยโสธรครอบครัวเป็นชาวนาที่ปลูกข้าว เลี้ยงควาย วัว หมู เป็ด และไก่ พ่อแม่เป็นคนสบายๆเขาใช้ปุ๋ยอินทรีย์ ฉะนั้นข้าวจะขึ้นช้ากว่าคนที่ใช้ปุ๋ยเคมี ดังนั้นข้าวกับผักของครอบครัวจึงปลอดภัยมากว่าฝักที่ใช้สารเคมี และอร่อยมากกว่าด้วย รูปนี้มีแม่ที่จังหวัดยโสธรกับเพื่อนชื่อแอ๊บบี้ และรู้นี้มีหนูกับน้องอิมและน้องอุ้ม

11. หนูถ่ายรูปนี้ในนาของครอบครัว ครอบครัวนี้สอนให้หนูรู้จักกินข้าวให้หมด เพราะถ้าเป็นสิบปีที่แล้ว หนูก็จะเหลือข้าวในจานเสมอ แต่ตอนนี้หนูเห็นชาวนาต้องทำงานหนักเพื่อหาข้าวให้หนูกิน

12. ที่นี่ แม่ต้องไปขายของที่ตลาดสีเขียวทุกวันเสาร์-อาทิตย์ ทุกคนที่ตลาดสีเขียวจะขายของที่ไม่ใช้สารเคมี อาหารที่นี่ทำให้สุขภาพดี

13. สิบปีที่ผ่านมาหนูไม่รู้ว่าขยะไปที่ไหนหลังจากหนูทิ้งในถังขยะและหนูเอาถุงพลาสติกที่ เซเว่นอีเลเว่นตลอด หนูไม่เคยคิดว่าจะทำให้เกิดปัญหาอะไร

14. ถ้าหนูไม่ไปที่กองขยะคำบอน ที่นั่นหนูเห็นภูเขาที่มากจากกองขยะถุงพลาสติกที่หนูเคยทิ้งก็ยังอยู่ที่เดิมเพราะพลาสติกไม่เน่าเหมือนอาหาร ชุมชนนั้นก็เหม็นชีวิตของชาวบ้านก็ลำบาก

15. หนูช่วยครอบครัวเก็บของเก่าแค่วันเดียวเองแต่หนูเหนื่อยมาก ทุกคนใช้ตะกร้าที่ใส่ของพลาสติก รูปนี้มีหนู เพื่อนชื่อแซม แม่ และก็น้องฝ้าย ในครอบครัวนี้พ่อต้องทำงานตลอดเวลา เพราะแม่เป็นโรคหัวใจและน้องยังเป็นนักเรียนอยู่ ฉะนั้นครอบครัวนี้ต้องสู้ทุกวัน ตอนนี้หนูก็ไม่ทิ้งถุงพลาสติก และรู้จักรีไซเคิล เพราะไม่อยากให้คนอื่นต้องไปทำอาชีพแบบครอบครัวนี้

16. ตอนหนูไปที่กรุงเทพเมื่อสามอาทิตย์ที่แล้ว หนูกับป้าเห็นการประท้วงถนน ป้าบอกว่าคนที่ประท้วงคือคนที่อยู่ในสลัมและไม่มีงานทำ การประท้วงในถนนทำให้คนอื่นยุ่งมาก น่าจะไปที่อื่น แต่ว่าหนูก็เป็นคนที่ทำประท้วงในขอนแก่นด้วย หนูรู้สึกว่ารัฐบาลต้องช่วยคนที่อยู่ในสลัมมากขึ้น เพราะหนูเคยอยู่ในสองชุมชนที่เป็นสลัมในขอนแก่น ในรูปนี้ที่แรกเป็นสลัมชื่อหนองแวง รูปที่สองเป็นสลัมชื่อ เทพารักษ์หนึ่ง

17. ในชุมชนเทพารักษ์หนึ่ง หนูอยู่กับผู้หญิงชื่อ แม่แพรวรรณ แม่มีอาชีพเป็นแม่ค้าขายอาหาร แม่เป็นคนจนแต่แม่บอกหนูว่า “แม่ต้องคิดว่ามีคนที่มีชีวิตแย่กว่าแม่ แม่ก็พยายามทำสิ่งที่ดี” ดังนั้น แม่แพรวรรณจึงได้เป็นตัวแทนของสาธารณะสุขในชุมชนเทพารักษ์หนึ่ง ถ้าคนในชุมชนมีปัญหาเกี่ยวกับสุขภาพ แม่ก็จะเขียนรายงานให้รัฐบาลช่วย แต่ว่าแม่จบแค่ป.4เองและเขียนไม่เก่งเท่าไหร่ ดังนั้นแม่จึงต้องเรียนเรื่องการเขียนเพื่อช่วยคนที่ไม่สบายในชุมชน และตอนหนูเห็นการประท้วงที่กรุงเทพ หนูคิดถึงแม่แพรวรรณ และคนที่มีปัญหาในสลัม

18. สิบปีที่แล้ว หนูชอบกินปลาที่บ้านกับคนในครอบครัว ครั้งนี้หนูไปที่จังหวัดศรีสะเกษกับอุบลราชธานี และหนูเห็นว่าบางคนตกเบ็ดไม่ได้ หนูถ่ายรูปนี้ที่ชุมชนราศีไศลในจังหวัดศรีสะเกษ ที่นี่มีเขื่อนซึ่งทำให้ชาวบ้านเกิดปัญหา

19. คนในรูปนี้เป็นครอบครัวที่จังหวัดศรีสะเกษ ทุกคนกลัวน้ำท่วมเพราะเขามีนากับความหลายตัว ยายบอกว่าตอนนี้ไม่มีปลาในแม่น้ำเพราะเขื่อนทำให้ปลาตายหมด

20. แล้วก็บางคนไม่มีน้ำที่ดีใช้เพราะเขื่อนไม่ให้น้ำไหลไปตามธรรมชาติ เขื่อนในรูปนี้เป็นเขื่อนปากมูลในจังหวัดอุบลราชธานี พ่อที่จังหวัดอุบลราชธานีบอกว่าแต่ก่อนทุกคนตกเบ็ดได้และมีปลาเยอะมากสำหรับทุกคนในหมู่บ้าน แต่ตอนนี้ทำแบบของใครของมัน

21. ที่หมู่บ้านในจังหวัดศรีสะเกษ มีวัฒนธรรมที่น่าสนใจ เช่น มีการแข่งเรือ สมมติหมู่บ้านไม่มีน้ำหรือไม่มีปลาวัฒนธรรมก็น่าจะหายไป

22. ในถ่ายรูปนี้ในชุมชนชื่อ ตามุย ในจังหวัดอุบลราชธานี ตอนนี้รัฐบาลอยากสร้างเขื่อนที่นี่ด้วย ตอนนี้รัฐบาลอยากสร้างเขื่อนที่นี่ด้วยธรรมก็น่าอุบลราชธานีบอกว่าแต่ก่อนหนึ่งคนตกเบ็ดด้ำยบอกว่าตอนนี้ไม่มีปลาใปัญหาในสลัม่เป็นสละ แต่ว่าที่นี่มีความสวยงามมากและทุกคนต้องใช้น้ำที่มาจากแม่น้ำทุกวัน ชุมชนกำ ลังสู้รัฐบาล

23. ในครอบครัวที่เป็นคนจีน ทองเป็นสิ่งที่ดี มีร้านขายทองเยอะที่ไชน่าทาว์นในกรุงเทพ แต่ตอนที่ไปที่ชุมชนที่ชื่อNa Nong Bong และ Huay Muang ในจังหวัดเลย หนูเห็นว่าเหมืองทองไม่ดีเพราะทำให้คนไม่มีน้ำดีใช้ และทำให้คนมีสุขภาพไม่ดี

24. หนูถ่ายรูปนี้ที่ชุมชน Na Nong Bong จริงๆที่นี้ก็สวยแต่ตรงนั้นมีเหมือง ครอบครัวบอกว่าเหมืองทองนี้ทำให้ทุกคนในชุมชนต้องซื้อน้ำจากบริษัทอื่นเพราะเหมืองทองทำให้สารเคมีไหลลงไปในน้ำของชาวบ้าน อย่างเช่นคนเจอไซยาไนด์ในน้ำ และตอนที่บริษัทหาทองเสร็จบริษัทต้องส่งเงินให้ชุมชน แต่จริงๆแล้วเงินไปที่รัฐบาลซึ่งชาวบ้านไม่ได้รับเงินเลย

25. หนูถ่ายรูปนี้ที่การประท้วง เพื่อนชือ แอ๊บบี้กับแมดดี้ถือป้ายที่บอกว่าคนที่ชุมชนไม่ชอบเหมือง แล้วป้ายนี้มีรูปให้ดูว่าคนที่จับน้ำที่มีไซยาไนด์ก็เป็นแบบนี้

26. ที่ชุมชน Huay Muangหนูอยู่บ้านกับผู้ใหญ่บ้าน ที่นี่บริษัทอยากสร้างเหมืองทองแดงแต่ชาวบ้านกำลังสู้เพราะไม่อยากให้ชุมชนเป็นแบบชุมชน Na Nong Bongในอนาคต แต่ผู้ใหญ่บ้านบอกว่าเหมืองก็ดีเพราะทำให้เศรษฐกิจดีขึ้น แต่หนูคิดว่ารัฐบาลให้เงินกับผู้ใหญ่บ้านและบอกให้ผู้ใหญ่บ้านยอมให้สร้างเหมือง รูปนี้คือทองและรูปนั้นคือน้ำที่มีสารเคมีแล้ว

27. ตอนหนูเป็นเด็กๆไม่มีใครที่ถามว่า หนูเป็นคนไทยหรือเปล่า เพราะพ่อแม่ก็พูดไทยได้และเป็นคนไทยด้วย แต่ตอนนี้ทุกคนมีคำถามแบบนี้เสมอ หนูต้องบอกทุกคนว่าหนูเป็นคนไทยแต่เกิดที่ประเทศอเมริกา

28. คนที่อีสานบอกว่า หน้าของคุณดูเหมือนคนจีน คนญี่ปุ่น หรือคนเกาหลีและตอนหนูบอกทุกคนว่าหนูเป็นคนไทย ทุกคนก็ตกใจ

29. แต่คนอื่นก็บอกว่า คุณเป็นคนไทยจริงๆ แต่คนไม่ได้สนใจที่หนูเกิดที่อเมริกา อย่างเช่น ทุกคนต้องอยู่กับเด็กที่เป็นนักเรียนที่โรงเรียนสวนสนุกในจังหวัดขอนแก่น ในภาษาไทยหนูถามเด็กว่า ทำไมคุณชอบฝรั่งที่มีผิวขาวที่สุด และเด็กหญิงบอกว่า คนฝรั่งรู้สึกเหมือนคนในหนัง ทไวไลท์ แต่จริงๆทุกคนบอกว่าชอบฝรั่งเพราะไม่ใช่คนไทย หนูบอกว่า พี่เป็นฝรั่งด้วยเพราะไม่ได้เกิดที่เมืองไทย แต่เด็กๆก็หัวเราะและบอกว่า ไม่ใช่ พี่เป็นคนไทยแบบเรา และเด็กก็ไม่เชื่อว่าหนูเป็นคนอเมริกา

30. จริงๆแล้วประเทศไทยไม่ได้เปลี่ยนไปเท่าไหร่ในรอบสิบปี แต่หนูเปลี่ยนไป มีคำถามไหม?

Essay~

สิ่งที่ทำให้หนูมีความสุขคือเพลงเกาหลี หนูไม่เข้าใจภาษาเกาหลีแต่หนูชอบฟัง ทุกวันหลังเลิกเรียนจากที่มหาวิทยาลัยหนูกลับบ้านและดูนักร้องในโทรทัศน์ หนูชอบวงดนตรีชื่อทูพีเอ็มมากที่สุด วงดนตรีนี้มีสมาชิก 7 คนชื่อแจบอม จุนซู นิชคุณ แทคยอน อูยอง จุนโฮ ชานซอง ทุกคนเป็นผู้ชายและเป็นคนเกาหลีแต่นิชคุณเป็นคนไทยอเมริกันเหมือนหนู มิถุนายนที่ผ่านไปทูพีเอ็มมาถึงเมืองชิคาโกใกล้กับมหาวิทยาลัยของหนู ตอนนั้นหนูไปดูคอนเสิร์ตของทูพีเอ็มกับเพื่อนชื่อลีลา ตอนแรกพวกเราออกจากหอพักและนั่งรถแท็กซี่ เราใช้เวลาหนึ่งชั่วโมงที่จนมาถึงสถานที่จัดคอนเสิร์ต เราต่อแถวอีกหนึ่งชั่วโมงในที่สุดเราก็ได้เข้าไปข้างใน ข้างในมีคนเยอะมากหนูกับลีลา ตัดสินใจไปข้างหลังเวที เพราะเราตื่นเต้นมาก เราพยายามเดินไม่ให้ยามเห็น ในที่สุดเราก็ได้ยืนอยู่ตรงบันไดทางลงหลังเวที เราเห็นผมสีแดงของจุนโฮและผมสีบลอนด์ของนิชคุณ หนูและลีลาตกใจมากเราจึงตกบันไดพร้อมกัน เราหัวเราะและสมาชิกทุกคนในทูพีเอ็มหันมามองเรา หนูอายมากเพราะนักร้องที่หนูชอบมากที่สุดเห็นหนูกับเพื่อนตกบันได หลังจากนั้นเราก็สนุกกับคอนเสริต์เพราะเขาร้องเพลงที่หนูชอบมาก นั่นเป็นประสบการณ์ที่หนูไม่ลืมแน่นอน

The price of luxury

So first, we went to Na Nong Bong village in Loei province, which is a village negatively affected by the nearby gold mine. We were using the unit to collaborate with Dao Din, a KKU student group focused on social issues in Isaan. I was a unit facilitator, so I had a bunch of meetings and extra stuff to do, but in general, the experience was quite enlightening and super fun!

My host family in the village grew rice (kiiiiinda like every other homestay family) and rubber trees (unlike every other homestay family). My roommate was Sai, a first-year undergraduate law student at the university. She was a new member of Dao Din, so the whole homestay thing was all very new to her. We got to the house pretty late, so we immediately went to sleep. But we got back up bright and early at 6AM to go harvest the rubber with the family. After a super confusing motorcycle ride full of hairpin turns and views of the breathtaking mountains around us, Sai and I finally arrived at the family’s rubber tree field. Basically, the trees were equipped with little spigots which guided the tree’s sap to a small black bucket connected to the tree. Our job was to dump the sap in the black bucket into a larger bucket. Then, the sap was to be molded, flattened, and dried further in order to make rubber. It was pretty fun, although as it turns out, I really fail at walking uphill with a bucket of sap. I didn’t giff it, but I certainly came close.

Afterwards, I had a few meetings, so the rest of the day was super boring. Until I remembered that the village’s water was contaminated by cyanide, arsenic, and lead from the mine. And I had been bathing in it. Thankfully, nothing bad has happened so far, but… That was certainly a scare.

The next day, Sai and I had the bright idea to go hiking up a mountain, since Loei is known for its mountains. The first bit consisted of stairs. Lots and lots of stairs.

But after a while, the stairs stopped. And then I resolved to climb up the steep trail on my hands and knees. And then THAT path stopped; we eventually just hit the sheer rock cliff. So Sai and I finally looked down and saw a beautiful view beneath us.

Afterwards, we had an exchange with the Provincial Health Office about, you know, the cyanide in the village’s water. And they, of course, denied that it existed altogether and tried to reason that the mine wasn’t causing any pollution. Instead, it was cigarettes that were causing so much pollution in the water and air. Riiiight. After that, we all painted protest signs for the villagers, saying stuff like, “STOP THE MINE.”

The next two days were filled with meetings ‘n stuff. We went to a community meeting with the villagers and government officials. The government had come to “listen” to the people, but really, they could probably care less.

Maddie with a sign documenting all the horrible things that have happened to the villagers that came in contact with the water contaminated by the mine.

Maddie, Babz, and Ajaan Poi, gettin' pumped.

We students also had the opportunity to “interview” the governor, vice governor, tambon (district) official, amphur (subdistrict) official, and some people from the Ministry of Environment. Aka, we bombarded these people with questions about the human rights violations that our host families were facing every day. And boy, did they get angry.

This guy got super pissed. He's the amphur official. He told one of our group members, Bryant, that he didn't know anything and should go back home to America. I have all 10 or so glorious minutes on my camera, if anyone's interested.

That was certainly an adventure. The next day, we headed to a village close by that faced the construction of a copper mine called Huay Muang. I stayed with Sai again, but we also had Katie and her Dao Din counterpart Aoi in the house with us. The mother in my host family there was actually the headman of the village. The first headman that is a woman in Loei province. The headwoman, I suppose. And she was pro-mine, which was really, really disturbing to me. But that was kind of unsurprising, as her house was pretty freakin’ sweet. The next day, we took a tour of the area surrounding the village that was already carved out, ready to put a mine in. We also got to tour an illegal iron mine, where people come to take the minerals out of the community’s land without the proper licenses or land titles. And the evidence of chemical contamination was more than obvious.

Ew.

Dead snake bits and unidentifiable blue substance everywhere.

Gold.

This unit probably gave me the clearest picture of human rights violations… Ever. After facilitating an exchange with the villagers, where they all vehemently told us about their opposition to the mine and strategies that they would use to fight the construction of one in their community, Katie, Sai, Aoi, and I had dinner with our host family.

We found out that the headwoman/host mom really did care about the environment but thought that the mine would help strengthen the economy of both the community and Thailand.

Now, if you have on any gold jewelry on right now, I would advise you to take it off.

But doesn’t she know the environmental impact of the mine? That for every OUNCE of gold mined, there are 79 tons of toxic byproducts (arsenic, cyanide, lead) that are just dumped into a lake? That those byproducts leach into the surrounding rivers, which the community depends on? Of course not; the woman has money stuffed in her ears and can’t hear the truth. Don’t get me wrong – she was nice and hospitable, but how could she really claim to be on the side of the people if she is in favor of something like that?

Something else I’ve been struggling with is the balance between keeping communities just the way they are and keeping the country just the way it is and developing large-scale products to draw in more investors and money for the country. And the issues of mining and dams in Thailand seem to make it clear that the preservations of local wisdom and culture in communities are more important than development, but it’s still something for me to reflect on.

Anyway, I have less than 1 month left in Thailand. Wow. So for the next month, we’re doing final projects, which means going back to a community and helping them with an issue. Not sure how it’s going to work, but I’ll keep you all updated!

Another Bangkok post.

Sorry for the lack of updates! The program likes to throw a bunch of assignments for us to do all at once… And then gives us nothing at all for a while.

So I guess… Two weeks ago? Yeah. I went to Bangkok to visit my mom’s side of the family. First adventure came when I got off the overnight bus from Khon Kaen to Bangkok at… 4AM. That resulted in me waiting for almost 3 hours at the nearly empty bus station for my aunt to come pick me up. And what did I do during that time? Watched kpop-related videos and snacked, obviously.

Yeah. Seriously.

So my aunt Ju eventually picked me up and sent me to my grandma’s house, which is one I remember from my childhood well. It has, like, 5ish floors and is very Chinese-y. Here’s a picture of the dining room/kitchen floor I randomly took one day while I was trying to do my homework.

Anyway, that first day, I went with aunt Ju to get some breakfast. We then walked around this park that was close to the house, which incidentally had a bunch of old people doing Tai Chi in it. We went back to grandma’s house, and I accidentally fell asleep in my grandma’s room while waiting for my cousin Lhin to wake up. Oops. When she finally did, she and I went with her boyfriend, Lek, to Siam Paragon, the big mall that I visited when I arrived in Bangkok way back in August. We walked around a bit and then saw Paranormal Activity 2 (which was absurdly horrible, btw). It’s still pretty weird to me that before every movie, you have to stand up while this slideshow of the King of Thailand and a song honoring the King plays. But, you know, nationalism, whatevs. We then bought some food at the grocery store inside the mall to cook for lunch tomorrow. Because that’s apparently what the cool kids do in Thailand: make their own food. We finally ended up at a beautiful rooftop restaurant somewhere and ate a really large dinner. Lhin and I also reflected on the last time we saw each other (10 years ago) and how we played by racing up and down the stairs of the 5-story house and how I cried, like, all the time because the mosquitoes kept biting me. I guess some things never change.

The next day, all of my aunts came over to talk to me. We had a nice little discussion in grandma’s room, and then I decided to have my mom skype in. And basically, I was so happy that I cried. Again, things just don’t change, I suppose. Afterwards, Lhin, Lek, and I made some delicious western-y food: pasta, broccoli, and steak for the meat-eaters. Then, one of my aunts and I went to the Chinatown portion of Bangkok, where I saw lots of gold shops. Shame that this can’t be a transition into my next entry about mining~ Anyway, the evening ended with aunt Ju taking me to a hot-pot dinner of sukiyaki and then we walked around some other malls in the area.

The day after that, I met up with Phan! We first went to a pretty temple near my grandma’s house!

Then, we basically walked around, talked, and caught up. We finally met Amy and Reef for dinner at a Japanese place! There was a whole lotta business-y talk at the table, and I definitely felt like a young’un. The three of them are NU graduates, and they all currently work in finance and entrepreneurship. So proud of ‘em, though.

Got my herpderp face on again. This time with extra food coma!

On the last day, I woke up and talked to my two uncles for a bit. Then, I met Tana at Paragon and had freakin’ RED MANGO! I pretty much spent the rest of the night watching movies with Lhin while she did her architecture homework. The next morning I left to go back to KKU. Which was, you know, pretty boring.

After a week, I then left to go to Loei province for the mining unit! Woo!

Water, water everywhere~

Yay, back from the water & dams unit!

So, first of all, a bunch of provinces in the Northeast and South are flooded. My roomie thinks it’s just the start to the disaster that will apparently be 2012, but I don’t think so.

We started the journey off in Sisaket province, close to Cambodia. There was danger of the province flooding while we were there, so we were only able to stay for 3 days. I stayed with Katie and Jbo, and my host family was AMAZING. It consisted of a grandpa, grandma, a 16 year old dude, and a 3 year old boy. They made the delicious food, and I feel like we really got to know them. The first day, we were eating their delicious food (eggs and the first and most delicious pumpkin curry I’ve ever had). We were talking about the flood and how host grandma was worried that her rice field would get flooded and all of her crops would be ruined. The family also had upwards of 20 water buffalo which they would have to take to higher ground if it flooded. If that happened, the 16 year old boy had to go to school, so who would take care of the 3 year old kid? However, my host grandma just laughed about it. Meanwhile, on the TV, a bunch of farmers from Korat and Khon Kaen provinces were crying about their lost crops. I asked host grandma why she was laughing, and she said, “What else can you do but laugh?”

Afterwards, we were talking to the 16 year old kid. He was super smart – first in his class, won tons of awards both in Sisaket and Bangkok in quiz bowl-esque competions. He said that his parents were working in Bangkok so that they could send him to school. He also said that he wants to go to Khon Kaen University to be a teacher but fears that he won’t have enough money. I really hope he makes it in; this kid could be a contender

The next day, we weren’t to a parade/festival and saw boat racing with the villagers.

We had that day free with our families, so while my host family was doing their farming thing, I reflected on absurd kpop paper ideas. The Human Rights of K-pop stars. How/why K-pop appeals to Asian Americans. How K-pop is re-masculinizing Asian American men. I don’t even.

The next day after that, we had our exchanges with the Royal Irrigation Department and villagers affected by Rasi Salai and Hua Na dams. Surprisingly, after years of fighting against government-sponsored the large-scale dams (which block the fish and basically ruin the villagers’ livelihoods), they are now FRIENDS with the Royal Irrigation department. They’re not working together to restore the wetlands area, which was really nice to hear.

That night, Katie, Jbo and I played cards with the guys, as their host grandma was our host grandma’s sister. We also got to talk more with our host brother and the guys’ host brother. It was just a nice break from the huge issues that we had been dealing with.

Next, we went to Ubon Ratchathani province. Katie and I lucked out; we had the BEST homestay location. We basically had our own house equipped with two bedrooms, two leather sofas, one big screen TV, a shower room AND a separate toilet room, and no need for a mosquito net! It was so, so nice.

We went to the legendary Pak Mun Dam (which is so big that it slightly alters the Earth’s rotation… yes really) and villagers who are still fighting to keep all of the gates of the dam open, even after 20 years of fighting.

We also took a sketchy, sketchy boat down the Mekong river. We were a few kilometers from Laos, but unfortunately, we couldn’t disembark there because they only let Thai citizens in at that particular point. Oh well.

Laos, straight ahead~

The next day, there were like, hurricane-level winds in the village. It was like, sweatshirt-weather. Like, Chicago in October weather. In Thailand. I know. We found out that our host father was a local leader of the Assembly of the Poor, a huge grassroots movement in Thailand. Mostly, we just hung out with the family. We walked around the village with our host grandmother and met our host… well, I don’t know what he was, but he was our grandmother’s grandson. She told us to go with him on his motorcycle and see all the sights of the province, but when we came back about two hours later, she was super pissed that we had gone. I have no idea what happened, nor did I really understand, as she only spoke Isaan that day. And my Isaan knowledge is very, very limited. So… I don’t know what was up with that.

Day after that, we had an exchange with that Tamui villagers, who are currently trying to keep the government from building a dam near their area. Paw Somkiat, a local leader and NGO-ish figure working in the area (oh, btw, here in Thailand, NGOs are actually NGIs, or non-governmental individuals, and generally work in networks. Unlike the US, of course), gave a rallying cry to them which was super powerful. Later in the day, we had an exchange with him, and he said some really powerful stuff to us as well. In particular, he gave some advice to us: “Dare to challenge yourself. You only have one life to live.” Just think about it.

Landscape from Tamui~

Finally, we left Ubon Ratchathani and went to Sisaket province for a little bit to have an exchange with another NGO, Paw Sanan. I couldn’t really concentrate because we had to sit on the ground which comprised of clumps and clumps of hard, dried dirt. Ouch.

Anyway, now I’m back in Khon Kaen. The past few days have been really relaxing. First day back, I just did some k-pop stuff and caught up with reflecting and all that jazz. Then, we had peer tutors, so I had to get back into the habit of reading and stuff. Afterwards, we went bowling with all of the ajaans, in which I did horribly as usual. I think my high may have been like, a 45. And I got a strike from flinging the ball without any rhyme or reason. And someone got a strike from granny-bowling, which was pretty awesome.

Yesterday, I went to Central with Katie and did some gift shopping. I also may have had an entire veggie thin crust pizza and brownie chocolate Blizzard to myself. Oh, American food cravings. That night, my roomie and I had a nice bonding session over the kpop program broadcast (it looked like Music Bank maybe?), where we watched 2PM’s and BEAST’s comeback songs. I don’t think anyone else can appreciate the glory and happiness that I felt when I saw my favorite kpop idols on mainstream TV. I’m pretty sure my roomie thought I was crazy too. After that, we watched this ghost hunting program and talked about whether we thought ghosts or spirits existed or not. I’m a skeptic, but roomie thinks it might be possible. I thought about people in Tamui village back in Ubon Ratchathani province, who really think that the Naga exists in their river. No, really.

You know, like this guy. Extra cool points if you know where he's from~

Right now, I’m eatin’ some yum kai dow with woonsen at my fav. noodle place. Saturday – Wednesday, I’ll be visiting my family in Bangkok and hangin’ out with my beloved NU grads. SO EXCITED! After that, I’ll be starting the next unit (mining), which I’ll be unit facilitating. Eeeep. Wish me luck!