discovering home
Friday, April 27, 2012
Nostalgia
Tuesday, April 3, 2012
All the things.
- The word "Indochina" to describe Southeast Asia
- Using the Eastern/Western dichotomy of thinking and living as a means to generalize and marginalize
- The word "Oriental" in all situations ever ever ever (it elicits a negative but largely Pavlovian response in me, so thanks for that, Edward Said)
- Cultural appropriation (this one is complicated, but I'm not going to get into that)
- Colonialism
- Racism
- I mean, I don't know... 2NE1?
Thursday, December 23, 2010
Final reflection
Sunday, December 19, 2010
Homecomin'.
Tuesday, December 14, 2010
Final days.
I’ve certainly had an adventure while I’ve been here, but first, I’ll fill you all in on what I’ve been up to since Na Nong Bong and my Thai assignments.
Basically, we had 2 weeks of final project time. Since our group was so small, there were lots of projects to do. So I signed up for the Na Nong Bong campaign project (with Katie, Brett, and Alex) as well as the Baw Kaew legal report project (with Katie).
So first, the Na Nong Bong project consisted of all of us working on campaign materials and activities for a high school and a university back in Loei, all facilitated by the Dao Din kids that we worked with during the last unit. It was supposed to be a “fun” informational campaign for those in the area to raise awareness about the mine and how awful it is. It was pretty smooth sailing for us CIEE kids, since we went through the whole planning process a million times over the semester and knew what was going on. But we ran into a bunch of problems while working with the Dao Din kids this time. First, only the first years were able to do the event with us because the older, more dedicated members weren’t free. So there were varying levels of participation and engagement right from the get-go. Also, apparently these kids don’t know what a freakin’ clock is. With the exception of 2 kids, everyone else would come to meetings from 30 minutes to even 1 hour late. Or they wouldn’t come at all, which presented even more issues. A proud moment came when I facilitated the students IN THAI. It really just shows how far I’ve come since the beginning of the program – with no facilitation experience and little Thai speaking abilities to being able to do both at the time. So anyway, with this project, we CIEE kids basically just worked on our materials and activities, action toolkits for people who were interested at the high school and university, and other CIEE-y materials while the other kids did their regular school thing (which is so weird to me because I’m going to be returning to that in like 2 weeks…).
But even before we could go to Loei for the campaign, Katie and I had to do our legal report on Baw Kaew. On the 6th and 7th, we were able to go back up to Chaiyaphum (where all the nasty mosquitoes were…) to do some further research on the charges of contributing to global warming that the villagers were facing. I know, I know, it sounds ludicrous. But it’s true. Thanks to the Land Reform Network and Ajaan John, who was our translator and pretty much our saving grace for both the Na Nong Bong campaign and this project, we were also able to visit a few communities in Phetchabun province to further get material to write our report.
Essentially, the villagers we visited had lived on their land for generations upon generations but didn’t have full land ownership through specific land titles. Though the villagers had officially been given the land by the King himself, the central government decided to make the forest around their land into a wildlife sanctuary and national park. They are also currently trying to make that land into a World Heritage site, which costs money and also requires for the villagers to vacate the area. So, for the past few months/years, the government has been charging the villagers with global warming and fining them ridiculous amounts in order to try to force them off. For example, the government told one villager to cut down all of his rubber trees or else he would be charged for global warming. After doing what he was told, he was charged with trespassing and damaging government property (criminal) in addition to contributing to global warming (civil). No, I’m still not kidding. After performing some ridiculous “environmental tests,” they determined the exact fines in baht that he would have to pay for his apparently horrible deed. The charges included loss of water, increased in temperature, loss of soil, and loss of potassium, nitrogen, and phosphorus in soil, and the guy had to pay over 400,000 baht. And do you know how they conducted those tests? Well, for the loss of water, an officer from the Ministry of Natural Resources would come into the area, pour 2 liters of water on the ground, and wait until all the water has evaporated. Then, he would take that number, put it into a computer program designed by academics (not necessarily scientists, from our knowledge), and then come up with the fine for that amount of time that the water took to evaporate. And if you think that sounds crazy, the other tests were, you know, just as ridiculous.
We were also able to visit a community of villagers who went out one day to pick corn for their private employer. Before they knew it, they were surrounded by government officials and driven away by the police, who didn’t even give the villagers time to tell someone to take care of their children. They were all charged for trespassing, destroying government property, and contributing to global warming. One was charged with obstructing the duties of an officer or something. And they were all pretty baseless claims.
Needless to say, Katie and I were pretty riled up. So when we got back from the Loei campaign, we sat down and wrote a monster 26 page paper when we were really just required to write like, 5 pages. Mostly, it was a pass-on for future students and a very detailed account of the information we received so that the program can use it in the future. We’re pretty proud of that. :D So here are some pictures!
Oh, PS, we also got to see an amazingly beautiful view of the national park and wildlife sanctuary while we were in Phetchabun. Pictures are courtesy of Lindy and Katie because I forgot to charge my camera battery.
When the time came to actually go to Loei for the campaign on the 8th, we were only expecting our most dedicated first years (ชมพู่ ท๊อป โต้ง what up?!), but ALL of our buddies came along, despite not coming to any of the meetings. Thanks so much for your hard work แคน แท็ก สมา ทราย!
I would say the campaign was a success, despite there being over 100 students (when we were expecting like 30 students) at the high school (which really wasn’t a high school and actually had those from 2nd – 9th grade) and despite there being a super boring powerpoint by the villagers which drove tens of people away every 10 minutes or so at the university. Our activities ran well, and the Thai kids did really well in facilitating. Speaking of, after the event, we all sat down back in the village and did a +, -, delta, which is a tool we CIEE kids were familiar with. It consists of a notetaker/facilitator on the board and then everyone throwing out ideas of what went well, what needed improvement, and what we could change for those things that needed improvement. I was doing the main facilitating, and I decided to do it JBO-style. This basically consists of setting time limits on each section and putting pressure to stay on task and get things done. The namesake is JBO, who famously does this style of facilitation whenever we need something done quickly yet still thoroughly. When I said, “Okay, you all have 2 minutes to think about good and bad things about the program and what we can change. GO,” and then later, “30 seconds,” the Dao Din kids got pretty freaked out. On a positive, we got the whole process done in 30 minutes instead of the regular 2 hours that we probably would have spent. Another proud facilitation moment for me. So yeah, here are some pictures. J
สมา and ท๊อป at the high school
โต้ง , freakin' rockin' it at the high school
ท๊อป and ชมพู่ emcee extraordinaires.
Villager panel at the university
Ajaan John, P'Fac Sam, and Alex with some girl answering a question for our Q&A prize game
So that was kind of it for project time. Don’t get me wrong; it was 2 weeks filled with stress, work, and sleep deprivation, but looking back on it, that was the simplest explanation I think I could have given about the whole process.
Last, we had a human rights festival on the 10th! We partnered with the law faculty and put on an awesome conference! Certainly not Bangkok/unit 3 level, but much, much better. :P
Now, I just got back from a “retreat” where we discussed the program – what we liked, what we didn’t like, what we’d like to change, etc. It was a nice place to reflect on the entire semester and provide insight as to what we could potentially change for next time. I’m also proud that next semester might have a land reform unit just because of my and Katie’s final project about global warming charges! Yay! So essentially, that’s all for the actual Thailand bit. I’m probably going to write one big reflective entry once I get back to the states, but for now, bye~ ^^
Friday, November 26, 2010
Oral presentation
3. สิบปีที่แล้วตอนมาที่เมืองไทยโดนยุงกัดเยอะ ตอนนี้ก็ยังโดนยุงกัดเยอะเหมือนเดิม
4. สิ่งที่สอง หนูรู้สึกว่าสิบปีที่แล้วไม่มีรถเยอะขนาดนี้ หนูไปที่กรุงเทพสามอาทิตย์ที่แล้ว และป้ากับหนูนั่งรอในรถแท็กซี่ประมาณสองชั่วโมงเพราะรถติดมาก และในอีสานหนูเห็นรถยนต์ยี่ห้อใหม่ในหมู่บ้านที่ใกล้จากเมืองใหญ่ด้วย
5. แต่ก่อนหนูขอแม่ตลอด หนูอยากได้ตุ๊กตา พิกกาจู้ เพราะมันน่ารักดี และหนูชอบเล่นเกมส์โปเกม่อน แต่ตอนนี้รู้สึกว่าทุกคนหันมาชอบเพลงเกาหลีและซื้อซีดีของนักร้องเกาหลีด้วย หนูซื้อซีดีของทูพีเอ็มที่เมืองไทยและเพื่อนผู้ชายไทยก็ชอบ เกริ์ลเจเนอเรชั่น ดังนั้นหนูรู้สึกว่าแต่ก่อนของญี่ปุ่นดังแต่ตอนนี้ของเกาหลีดังมากกว่าิดมาก ทศไทยตอนสิบขวบแต่ตอนนี้หนูเกือบลืมไปหมดแล้ว ฉะน
6. ตอนที่มาเมืองไทยครั้งแรกหนูยังมองไม่เห็นปัญหาที่เกิดขึ้นผู้คนในชนบท
7. ตอนหนูเด็กๆหนูไม่เคยเห็นปัญหาเพราะยายกับตาเป็นคนรวย ยายกับตามาจากประเทศจีนพวกท่านทำธุรกิจเกี่ยวกับนาฬิกาธุรกิจอื่นๆ
8. ฉะนั้น หนูจึงไม่เคยเจอปัญหาตอนอยู่กับตาและยาย แล้วตอนนั้นหนูเป็นเด็กอยู่ แต่ตอนนี้หนูเห็นสิ่งที่ไม่เคยเห็นในสิบปีที่แล้ว
9. หนูจำได้ว่าสิบปีที่แล้วหนูเคยกินผัดผักบุ้งที่บ้านของยาย ตอนนี้หนูรู้แล้วว่าวิธีการปลูกผักบุ้งต้องทำอย่างไร และหนูรู้ว่าผักกับข้าวต้องใส่ปุ๋ย บางคนใช้ปุ๋ยอินทรีย์แต่บางคนใช้ปุ๋ยเคมี ชาวนาต้องใช้เวลานานกว่าจะได้ข้าวแต่ละเม็ด ตอนเดือนกันยายนที่ผ่านมาหนูไปที่จังหวัดยโสธรและเห็นว่าอาหารที่หนูกินมาจากไหน
10. ที่จังหวัดยโสธรครอบครัวเป็นชาวนาที่ปลูกข้าว เลี้ยงควาย วัว หมู เป็ด และไก่ พ่อแม่เป็นคนสบายๆเขาใช้ปุ๋ยอินทรีย์ ฉะนั้นข้าวจะขึ้นช้ากว่าคนที่ใช้ปุ๋ยเคมี ดังนั้นข้าวกับผักของครอบครัวจึงปลอดภัยมากว่าฝักที่ใช้สารเคมี และอร่อยมากกว่าด้วย รูปนี้มีแม่ที่จังหวัดยโสธรกับเพื่อนชื่อแอ๊บบี้ และรู้นี้มีหนูกับน้องอิมและน้องอุ้ม
11. หนูถ่ายรูปนี้ในนาของครอบครัว ครอบครัวนี้สอนให้หนูรู้จักกินข้าวให้หมด เพราะถ้าเป็นสิบปีที่แล้ว หนูก็จะเหลือข้าวในจานเสมอ แต่ตอนนี้หนูเห็นชาวนาต้องทำงานหนักเพื่อหาข้าวให้หนูกิน
12. ที่นี่ แม่ต้องไปขายของที่ตลาดสีเขียวทุกวันเสาร์-อาทิตย์ ทุกคนที่ตลาดสีเขียวจะขายของที่ไม่ใช้สารเคมี อาหารที่นี่ทำให้สุขภาพดี
13. สิบปีที่ผ่านมาหนูไม่รู้ว่าขยะไปที่ไหนหลังจากหนูทิ้งในถังขยะและหนูเอาถุงพลาสติกที่ เซเว่นอีเลเว่นตลอด หนูไม่เคยคิดว่าจะทำให้เกิดปัญหาอะไร
14. ถ้าหนูไม่ไปที่กองขยะคำบอน ที่นั่นหนูเห็นภูเขาที่มากจากกองขยะถุงพลาสติกที่หนูเคยทิ้งก็ยังอยู่ที่เดิมเพราะพลาสติกไม่เน่าเหมือนอาหาร ชุมชนนั้นก็เหม็นชีวิตของชาวบ้านก็ลำบาก
15. หนูช่วยครอบครัวเก็บของเก่าแค่วันเดียวเองแต่หนูเหนื่อยมาก ทุกคนใช้ตะกร้าที่ใส่ของพลาสติก รูปนี้มีหนู เพื่อนชื่อแซม แม่ และก็น้องฝ้าย ในครอบครัวนี้พ่อต้องทำงานตลอดเวลา เพราะแม่เป็นโรคหัวใจและน้องยังเป็นนักเรียนอยู่ ฉะนั้นครอบครัวนี้ต้องสู้ทุกวัน ตอนนี้หนูก็ไม่ทิ้งถุงพลาสติก และรู้จักรีไซเคิล เพราะไม่อยากให้คนอื่นต้องไปทำอาชีพแบบครอบครัวนี้
16. ตอนหนูไปที่กรุงเทพเมื่อสามอาทิตย์ที่แล้ว หนูกับป้าเห็นการประท้วงถนน ป้าบอกว่าคนที่ประท้วงคือคนที่อยู่ในสลัมและไม่มีงานทำ การประท้วงในถนนทำให้คนอื่นยุ่งมาก น่าจะไปที่อื่น แต่ว่าหนูก็เป็นคนที่ทำประท้วงในขอนแก่นด้วย หนูรู้สึกว่ารัฐบาลต้องช่วยคนที่อยู่ในสลัมมากขึ้น เพราะหนูเคยอยู่ในสองชุมชนที่เป็นสลัมในขอนแก่น ในรูปนี้ที่แรกเป็นสลัมชื่อหนองแวง รูปที่สองเป็นสลัมชื่อ เทพารักษ์หนึ่ง
17. ในชุมชนเทพารักษ์หนึ่ง หนูอยู่กับผู้หญิงชื่อ แม่แพรวรรณ แม่มีอาชีพเป็นแม่ค้าขายอาหาร แม่เป็นคนจนแต่แม่บอกหนูว่า “แม่ต้องคิดว่ามีคนที่มีชีวิตแย่กว่าแม่ แม่ก็พยายามทำสิ่งที่ดี” ดังนั้น แม่แพรวรรณจึงได้เป็นตัวแทนของสาธารณะสุขในชุมชนเทพารักษ์หนึ่ง ถ้าคนในชุมชนมีปัญหาเกี่ยวกับสุขภาพ แม่ก็จะเขียนรายงานให้รัฐบาลช่วย แต่ว่าแม่จบแค่ป.4เองและเขียนไม่เก่งเท่าไหร่ ดังนั้นแม่จึงต้องเรียนเรื่องการเขียนเพื่อช่วยคนที่ไม่สบายในชุมชน และตอนหนูเห็นการประท้วงที่กรุงเทพ หนูคิดถึงแม่แพรวรรณ และคนที่มีปัญหาในสลัม
18. สิบปีที่แล้ว หนูชอบกินปลาที่บ้านกับคนในครอบครัว ครั้งนี้หนูไปที่จังหวัดศรีสะเกษกับอุบลราชธานี และหนูเห็นว่าบางคนตกเบ็ดไม่ได้ หนูถ่ายรูปนี้ที่ชุมชนราศีไศลในจังหวัดศรีสะเกษ ที่นี่มีเขื่อนซึ่งทำให้ชาวบ้านเกิดปัญหา
19. คนในรูปนี้เป็นครอบครัวที่จังหวัดศรีสะเกษ ทุกคนกลัวน้ำท่วมเพราะเขามีนากับความหลายตัว ยายบอกว่าตอนนี้ไม่มีปลาในแม่น้ำเพราะเขื่อนทำให้ปลาตายหมด
20. แล้วก็บางคนไม่มีน้ำที่ดีใช้เพราะเขื่อนไม่ให้น้ำไหลไปตามธรรมชาติ เขื่อนในรูปนี้เป็นเขื่อนปากมูลในจังหวัดอุบลราชธานี พ่อที่จังหวัดอุบลราชธานีบอกว่าแต่ก่อนทุกคนตกเบ็ดได้และมีปลาเยอะมากสำหรับทุกคนในหมู่บ้าน แต่ตอนนี้ทำแบบของใครของมัน
21. ที่หมู่บ้านในจังหวัดศรีสะเกษ มีวัฒนธรรมที่น่าสนใจ เช่น มีการแข่งเรือ สมมติหมู่บ้านไม่มีน้ำหรือไม่มีปลาวัฒนธรรมก็น่าจะหายไป
22. ในถ่ายรูปนี้ในชุมชนชื่อ ตามุย ในจังหวัดอุบลราชธานี ตอนนี้รัฐบาลอยากสร้างเขื่อนที่นี่ด้วย ตอนนี้รัฐบาลอยากสร้างเขื่อนที่นี่ด้วยธรรมก็น่าอุบลราชธานีบอกว่าแต่ก่อนหนึ่งคนตกเบ็ดด้ำยบอกว่าตอนนี้ไม่มีปลาใปัญหาในสลัม่เป็นสละ แต่ว่าที่นี่มีความสวยงามมากและทุกคนต้องใช้น้ำที่มาจากแม่น้ำทุกวัน ชุมชนกำ ลังสู้รัฐบาล
23. ในครอบครัวที่เป็นคนจีน ทองเป็นสิ่งที่ดี มีร้านขายทองเยอะที่ไชน่าทาว์นในกรุงเทพ แต่ตอนที่ไปที่ชุมชนที่ชื่อNa Nong Bong และ Huay Muang ในจังหวัดเลย หนูเห็นว่าเหมืองทองไม่ดีเพราะทำให้คนไม่มีน้ำดีใช้ และทำให้คนมีสุขภาพไม่ดี
24. หนูถ่ายรูปนี้ที่ชุมชน Na Nong Bong จริงๆที่นี้ก็สวยแต่ตรงนั้นมีเหมือง ครอบครัวบอกว่าเหมืองทองนี้ทำให้ทุกคนในชุมชนต้องซื้อน้ำจากบริษัทอื่นเพราะเหมืองทองทำให้สารเคมีไหลลงไปในน้ำของชาวบ้าน อย่างเช่นคนเจอไซยาไนด์ในน้ำ และตอนที่บริษัทหาทองเสร็จบริษัทต้องส่งเงินให้ชุมชน แต่จริงๆแล้วเงินไปที่รัฐบาลซึ่งชาวบ้านไม่ได้รับเงินเลย
25. หนูถ่ายรูปนี้ที่การประท้วง เพื่อนชือ แอ๊บบี้กับแมดดี้ถือป้ายที่บอกว่าคนที่ชุมชนไม่ชอบเหมือง แล้วป้ายนี้มีรูปให้ดูว่าคนที่จับน้ำที่มีไซยาไนด์ก็เป็นแบบนี้
26. ที่ชุมชน Huay Muangหนูอยู่บ้านกับผู้ใหญ่บ้าน ที่นี่บริษัทอยากสร้างเหมืองทองแดงแต่ชาวบ้านกำลังสู้เพราะไม่อยากให้ชุมชนเป็นแบบชุมชน Na Nong Bongในอนาคต แต่ผู้ใหญ่บ้านบอกว่าเหมืองก็ดีเพราะทำให้เศรษฐกิจดีขึ้น แต่หนูคิดว่ารัฐบาลให้เงินกับผู้ใหญ่บ้านและบอกให้ผู้ใหญ่บ้านยอมให้สร้างเหมือง รูปนี้คือทองและรูปนั้นคือน้ำที่มีสารเคมีแล้ว
27. ตอนหนูเป็นเด็กๆไม่มีใครที่ถามว่า หนูเป็นคนไทยหรือเปล่า เพราะพ่อแม่ก็พูดไทยได้และเป็นคนไทยด้วย แต่ตอนนี้ทุกคนมีคำถามแบบนี้เสมอ หนูต้องบอกทุกคนว่าหนูเป็นคนไทยแต่เกิดที่ประเทศอเมริกา
28. คนที่อีสานบอกว่า หน้าของคุณ
29. แต่คนอื่นก็บอกว่า คุณเป็นคนไทยจริงๆ แต่คนไม่ได้สนใจที่หนูเกิดที่อเมริกา อย่างเช่น ทุกคนต้องอยู่กับเด็กที่เป็นนักเรียนที่โรงเรียนสวนสนุกในจังหวัดขอนแก่น ในภาษาไทยหนูถามเด็กว่า ทำไมคุณชอบฝรั่งที่มีผิวขาวที่สุด และเด็กหญิงบอกว่า คนฝรั่งรู้สึกเหมือนคนในหนัง ทไวไลท์ แต่จริงๆทุกคนบอกว่าชอบฝรั่งเพราะไม่ใช่คนไทย หนูบอกว่า พี่เป็นฝรั่งด้วยเพราะไม่ได้เกิดที่เมืองไทย แต่เด็กๆก็หัวเราะและบอกว่า ไม่ใช่ พี่เป็นคนไทยแบบเรา และเด็กก็ไม่เชื่อว่าหนูเป็นคนอเมริกา
30. จริงๆแล้วประเทศไทยไม่ได้เปลี่ยนไปเท่าไหร่ในรอบสิบปี แต่หนูเปลี่ยนไป มีคำถามไหม?Essay~
สิ่งที่ทำให้หนูมีความสุขคือเพลงเกาหลี หนูไม่เข้าใจภาษาเกาหลีแต่หนูชอบฟัง ทุกวันหลังเลิกเรียนจากที่มหาวิทยาลัยหนูกลับบ้านและดูนักร้องในโทรทัศน์ หนูชอบวงดนตรีชื่อทูพีเอ็มมากที่สุด วงดนตรีนี้มีสมาชิก 7 คนชื่อแจบอม จุนซู นิชคุณ แทคยอน อูยอง จุนโฮ ชานซอง ทุกคนเป็นผู้ชายและเป็นคนเกาหลีแต่นิชคุณเป็นคนไทยอเมริกันเหมือนหนู มิถุนายนที่ผ่านไปทูพีเอ็มมาถึงเมืองชิคาโกใกล้กับมหาวิทยาลัยของหนู ตอนนั้นหนูไปดูคอนเสิร์ตของทูพีเอ็มกับเพื่อนชื่อลีลา ตอนแรกพวกเราออกจากหอพักและนั่งรถแท็กซี่ เราใช้เวลาหนึ่งชั่วโมงที่จนมาถึงสถานที่จัดคอนเสิร์ต เราต่อแถวอีกหนึ่งชั่วโมงในที่สุดเราก็ได้เข้าไปข้างใน ข้างในมีคนเยอะมากหนูกับลีลา ตัดสินใจไปข้างหลังเวที เพราะเราตื่นเต้นมาก เราพยายามเดินไม่ให้ยามเห็น ในที่สุดเราก็ได้ยืนอยู่ตรงบันไดทางลงหลังเวที เราเห็นผมสีแดงของจุนโฮและผมสีบลอนด์ของนิชคุณ หนูและลีลาตกใจมากเราจึงตกบันไดพร้อมกัน เราหัวเราะและสมาชิกทุกคนในทูพีเอ็มหันมามองเรา หนูอายมากเพราะนักร้องที่หนูชอบมากที่สุดเห็นหนูกับเพื่อนตกบันได หลังจากนั้นเราก็สนุกกับคอนเสริต์เพราะเขาร้องเพลงที่หนูชอบมาก นั่นเป็นประสบการณ์ที่หนูไม่ลืมแน่นอน